18. Bussen

We hebben prima geslapen in onze slaapkamer met uitzicht op zee. Het is al heel vroeg heel licht zodat we vandaag vroeg op zijn. We gaan wat bijzonderheden in de buurt bekijken. Als we, zoals gisteren afgesproken, nogmaals bij de receptie langs gaan, worden we bediend door een vriendelijke jongeman met heel veel tijd. Gelukkig hebben wij dat ook. We hebben uiteindelijk vakantie! De jongeman kan ons helaas niet verder helpen en we krijgen van hem een tijdelijke pas om het park te mogen verlaten. Ook goed. Als we straks maar weer naar binnen mogen vinden wij het prima.

We rijden eerst naar het westen. Daar ligt een grote brug. Hier kan men bunji jumpen. De hoogste jump ter wereld wordt gezegd. Een sprong hier gaat tweehonderdenzestien meter naar beneden. Als we bij de brug aan komen zijn er inderdaad mensen die hier vrijwillig naar beneden springen en daar ook nog geld voor betalen. Het zal beslist een kick geven als je hier naar beneden springt. Mij zal het alleen maar een natte broek opleveren, denk ik, en dat is het me eigenlijk niet waard. Ik besluit dan ook om maar niet te springen vandaag. Veronika heeft overigens dezelfde mening.

We rijden weer terug naar Storms River Village. Een paar kilometer verder is een prachtig bos met een oeroude boom, Big Tree genaamd. Hier hebben we een beetje pech. Op het moment dat we hier naar binnen rijden worden er net twee bussen met Duitse toeristen uitgeladen. Een van de gezelschappen heeft een reisleidster die haar opleiding waarschijnlijk ergens aan een palingkraam genoten heeft. Beide reisgezelschappen inclusief alle andere aanwezigen in het bos mogen van haar kennis meegenieten. Met schelle stem worden alle interessante en minder interessante dingen, vermengd met Duitse humor door het bos gegalmd. Van een van de busreizigers horen we zelfs de opmerking, en dit is echt niet verzonnen, Bei uns in ... ist das grösser! Er zitten ook Oostenrijkers in het gezelschap. De Oostenrijkse vraagt haar man of hij de beschrijvingen van de bomen ook gefotografeerd heeft, waarop hij antwoord dat hij al zeker twintig foto's van bomen heeft. En als ze straks thuis komen zullen er toch maar twee ingeplakt worden. Met andere woorden … Nee!

We laten het gezelschap even passeren. Als de laatste palingen verkocht zijn en het geluid in de verte verdwijnt lopen we met z'n tweeën langzaam verder naar de Big Tree en proeven hier de sfeer en de rust die dit oude bos en met name deze boom uitstraalt. We staan hier aan de voet van een achthonderd jaar oude boom met een omtrek van bijna negen meter. Om stil van te worden. Stilletjes verlaten we het bos waar intussen de rust is weergekeerd.

Terug in het park ga ik gewapend met mijn fototoestel proberen om nog wat leuke plaatjes te schieten. Ook hier weer bussen, ditmaal Nederlandse toeristen. Niets ten nadele, maar de opmerking van een van de oudere heren uit het gezelschap, ...!We hebben nog zeven minuten, dan vertrekt onze bus weer...”, spreekt voor zich! Als deze mensen straks thuis komen in Nederland hebben ze allemaal de reis van hun leven gehad en een hele hoop prachtige dingen gezien. Het is echter niet onze manier van vakantie vieren. Wij gaan liever met z'n tweetjes, in onze huurauto, wanneer en waar wij dat willen. We hebben de bussen gezellig alleen gelaten en ons terug getrokken op ons balkon.

Met een hoog rode kleur op de gezichten en uit volle borst zingend verdwijnt de gezellig volle bus de paden op, de lanen in ...

TsiTsi Kamma, 26 september 2007.

Buiten is het Afrikaans warm en verdampt de wijn uit onze glazen.