Aankomst in Namibië.

Na een hoop zenuwachtig heen en weer geloop en op het laatste moment nog wat kleine spulletjes in het koffer gegooid te hebben, zijn we vanmiddag vertrokken om aan onze vier weken lange reis naar Namibië te beginnen.

We zijn op tijd in Aken waar onze trein richting Frankfurt vertrekt. Jolanda en Maarten wachten samen met ons op de aankomst van de trein. De EC arriveert prompt op tijd en we hebben precies twee minuten om in te stappen. Natuurlijk staan we verkeerd. Onze wagon bevindt zich helemaal aan het einde van de trein en wij staan aan het begin. Sprinten dus. Met twee koffers, handbagage en onze conditie valt dat niet mee. Als de laatste koffer binnen boord is sluit de deur al. Door een opening roepen we nog snel “ .. tot over veertien dagen!”. (Jolanda en Maarten zullen ons de laatste twee weken vergezellen. Zij zullen in Swakopmund aan sluiten.)Tijd om afscheid te nemen hebben we niet meer. We zwaaien nog en dan zijn we eindelijk op weg.

De trein haalt onderweg een snelheid van bijna 300 km/u. We zijn dan ook ruim op tijd in Frankfurt.(19:49) Trapje af en trapje op, bochtje naar links en bochtje naar rechts. Uiteindelijk moeten we nog de straat over steken om in de vertrekhal van het vliegveld te komen. Toch een trip van 20 minuten en weer een aanslag op onze conditie. Als we de incheck-balie gevonden hebben staat hier al een rij waar het einde niet meteen te zien is. We sluiten toch achteraan en hebben zo een uur de tijd om met enkele van onze medepassagiers kennis te maken.

Onze bagage wordt doorgelicht, zo ook onze handbagage. Mijn fototas en de rugzak van Veronika, waarin een van mijn lenzen is opgeborgen vanwege de gewichtsverdeling, krijgen een aparte inspectie. In een klein kamertje worden alle lenzen met een doekje of een stukje papier bestreken. Na enkele minuten krijgen we te horen dat alles in orde is en dat we onze tassen weer mogen inpakken. Wat ze nu precies gedaan hebben en hoe ze bepalen of alles in orde is, is voor mij nog steeds een raadsel.

Boarding time is 22:00 uur. Eenmaal in het vliegtuig gaat alles vanzelf. We vliegen met Air Namiba. Dit is niet zo luxe als South African Airlines waar we de afgelopen twee jaar mee zijn gevlogen, maar alles is netjes en de bediening is heel correct en vriendelijk. We vertrekken stipt op tijd. (22:45). Het avondeten wordt omstreeks twaalf uur geserveerd en eer de lichten uit gaan is het bijna twee uur in de morgen. We zitten in een vliegtuig vol met Duitse reizigers die van alles doen behalve zitten en slapen. De hele nacht wordt er op en neer gelopen en de toiletten hebben het druk. Een onrustige vlucht tot aan het ontbijt, want dat wil men niet missen! Gelukkig voor mij, geen Engels ontbijt!

Om 8:30 landen we in Windhoek waar het al aangenaam warm is. Het wennen aan de Afrikaanse gemoedelijkheid gaat snel. Iedereen heeft hier en neemt hier alle tijd. Nadat we door een nors kijkende ambtenaar bestempeld zijn, verlaten we omstreeks 9:00 uur de douane.

Er wordt op ons gewacht. Een werknemer van het autoverhuurbedrijf staat heel driftig met een a4-tje te zwaaien waarop met blokletters onze naam geschreven staat. Althans, het zijn dezelfde letters alleen de volgorde klopt niet helemaal! Er zou ook nog iemand van de reisorganisatie zijn maar die is geen velden of wegen te bekennen. Het is de bedoeling dat we samen met nog twee andere stellen naar onze huurauto gebracht worden. Een van de twee stellen is echter, net zoals de afvaardiging van de reisorganisatie, niet op de afgesproken plek. We wachten nog tot tien uur en vetrekken dan met z’n viertjes om onze auto te gaan halen. Onderweg rijden we nog even langs een supermarkt die open is om een simkaartje te kopen. Dit had ik aan de bestuurder gevraagd en aangezien hier de klant nog koning is, wordt dit zonder pardon nog even geregeld.

Uiteindelijk hebben we een auto. Een Opel Zaphira 2.2 liter. We rijden de poort van het verhuurbedrijf uit en na enig zoeken vinden we Vila Verdi. Hier zullen we onze eerste vakantienacht in Namibië door brengen.

In Vila Verdi krijgen we een kamer die ingericht is met nogal oude meubelen. Het is erg sfeervol maar toch mis ik het rode touw waaraan een bordje hangt “Verboden aan te raken”.

“s Middags rijden we nog even Windhoek in, wat geld pinnen en een lekker hapje eten. Onderweg worden we aangesproken door een erg zielige zwerver die extra naar Windhoek is gekomen om een operatie te ondergaan. Ondertussen heeft hij geen geld meer om naar huis te kunnen reizen. Of we misschien een paar centen voor hem hebben want hij heeft toch ook zo’n honger. Iemand van de lokale bevolking geeft ons de tip: “Ignore him!”. De zwerver loopt nog een stukje met ons mee en vraagt zich hard op af waarom iedereen toch doet alsof hij niet bestaat.

Het lekkere hapje wordt een salade in Café Zoo. Hier zitten we lekker buiten op het terras en hebben uitzicht op het park. (Misschien is dit wel een adresje voor de laatste dag als we weer in Windhoek zijn?). We zien de zwerver ook het park in lopen waar hij zijn trui wisselt, een jas aantrekt en vervolgens met zijn mobiele telefoon gaat bellen. Waarschijnlijk de sociale dienst!.

Tijdens het genieten van de lekkere salade, worden we plotseling vergezeld door een aantal reizigers die ik herken van hun toiletbezoek van vannacht. Na de salade laten we het gezelschap alleen en rijden terug naar Vila Verdi waar we in de lounge een lekker koud biertje nuttigen en ons klaarmaken voor het diner.

Het diner wordt buiten geserveerd, onder een groot rieten afdak. Alle tafels zijn voorzien van een grote zilveren kandelaar met kaarsen. In deze gezellige ambience wordt het diner geserveerd. Het is een vastgesteld menu, waarbij je voor het hoofdgerecht kunt kiezen uit een kipgerecht of een gerecht met biefstuk.

We genieten met volle teugen en gaan na een lange dag met weinig slaap moe en voldaan naar bed.

Diner:

Voorgerecht:    Slakken in blauwschimmelkaas sausje met stukjes ui.

Tussengerecht: Aspergesoep.

Hoofdgerecht:   Beefsteak / Kipfilet met uiensaus

Nagerecht:    Italiaans Softijs (Volgens ons was dit echter een mascarponemengsel met chocolade rozijnen en bosvruchten.

Wijn:

Sauvignan Blanc 2005.