Dag 10 – 1000 kilometer Stop and Go
Half zes rijden we uit Bedford weg. Het hele dorp slaapt nog. De bergen die het dorp omringen zijn bedekt met zware grijze wolken dekens. Voor ons liggen een dikke duizend kilometers. Na een uurtje rijden wordt de wereld om ons heen wakker. De bergen komen onder hun dekens vandaan en ook de zon laat zich zien. De reis naar de Kalahari gaat door de Karoo een uitgestrekte dorre vlakte. Een brede geasfalteerde weg wijst naar het Noordwesten. De straat heeft echter wat onderhoud nodig en hiervan ervaren we nogal wat oponthoud. Wel twintig Stop and Go's houden ons regelmatig op. De eerste omstreeks zeven uur in de morgen. Hier wordt net de wacht gewisseld en daarom mogen we een paar minuten langer blijven staan. Na een klein kwartier wordt het Stop bord omgedraaid en verschijnt het GO op de achterkant.
Tegen de middag even een sanitaire stop. De auto wordt voorzien van benzine en in het hamburger restaurant bestellen we een broodje met gebraden kip, saus en salade om mee te nemen. Dit blijkt tijdens het eten echter een broodje gitaar te zijn. (Bij een broodje gitaar wordt er bij iedere hap die je neemt, saus, ketchup of mayonaise op je hemd of blouse geknoeid. Deze probeer je vervolgens met een handbeweging alsof je gitaar speelt te verwijderen, hetgeen meestal niet lukt!) Met de nodige servetten wordt de geknoeide salade en saus verwijderd. Ook Steve eet zijn broodje. Ik help met schakelen en ook een beetje sturen als hij een beetje te enthousiast in zijn broodje bijt.
Langzaam verandert het landschap. De bergen veranderen langzaam in heuvels totdat de horizon uiteindelijk een rechte streep is. Het blauw van de lucht is inmiddels ook verdwenen achter een gordijn van witte wolken. Als we Upington voorbij zijn veranderd het landschap opnieuw. Links en rechts grote droge vlakten gevuld met schapen en geiten. Af en toe een paar koeien. Het landschap begint weer te glooien totdat we links en rechts ingesloten zijn door duinen die steeds hoger en roder worden. Je kunt goed zien waar de schapen grazen. Hier zijn de duinen rood van het zand, het gras is hier verdwenen. Op de andere plaatsen groeit weelderig zilver gras.
Ook het binnenkomen in de Kalahari gaat via een brede weg. Af en toe zien we nog stukken van de oude gravelroad die vroeger toegang gaf tot dit gebied. Oude telefoonmasten staan gebroken en markeren als donkere zwarte kruisen deze oude weg en dienen alleen nog voor de grote zware nesten van de social weaver birds. Rechts van de weg staan er kleine witte paaltjes. Dit is de grens met Botswana. Dit gehele natuurgebied Kgalagadi strekt zich uit over de grenzen van Namibie en Botswana. We bereiken het park om ongeveer vijf uur.
In het kamp ontmoeten we Dave, een vriend van Steve, die ons een aantal dagen zal vergezellen. Na de nodige formaliteiten rijden we naar ons appartement voor vanavond, laden onze spullen uit en maken nog een ritje door de duinen. Afgezien van een verdwaalde springbok en een viertal bat-eared foxes zien we geen wild vanavond. We rijden weer terug naar het kamp.
Dave is de masterchief vanavond. Er wordt een grote zak hout uitgestald op de braai en even later knettert er een gezellig houtvuur. De maaltijd van vanavond bestaat uit gepofte aardappels, gegrilde kip en mais. Een flesje witte wijn is al opengemaakt en als het eten zover klaar is wordt er ook nog een rode geopend. We zitten nog even gezellig bij het vuur praten nog een beetje na over de lange dag en gaan dan moe van de reis en de indrukken naar bed.
Twee Rivieren, 4 november,
Buiten draait men Stop and Go en roept er in de verte een uil.
Foto/Reis Boeken Spirits of Africa
|
|||||