_MG_6715
afrika08
_MG_9279_-_Version_3
Bezoekers [+/-]
Vandaag:
Gisteren:
Eergisteren:
109
552
843

-291
Deze week:
Vorige week:
Twee weken geleden:
109
2593
1924

+669
Deze maand:
Vorige maand:
Twee maanden geleden:
5438
11801
14979

-3178

All visits
Sinds start site 332 596

DAG6 - Kokerbomen en een speeltuin voor reuzen

 

... Het ontbijt vanochtend bestaat voor ons uit een paar sneetjes toast broad, roerei en natuurlijk een kop koffie. Gesterkt voor de rest van de dag rijden we nog even het dorp in om te tanken. . ...

 

 

 

Kokerbomen en een speeltuin voor reuzen.

KeetmanshoopHet ontbijt vanochtend bestaat voor ons uit een paar sneetjes toast broad, roerei en natuurlijk een kop koffie. Gesterkt voor de rest van de dag rijden we nog even het dorp in om te tanken. Ook nog even de plaatselijke boekenwinkel in om te kijken of ze hier ook muziek (!) verkopen. En ja wel hoor, een hele wand met ceedeetjes met vooral afrikaanse muziek. Radio is in Namibië maar beperkt te ontvangen en op een ritje van driehonderd kilometer valt er ook bij ons wel eens een stilte. We kiezen er drie uit zodat we deze stilte nu mooi met wat muziek kunnen invullen. Natuurlijk afrikaanse muziek om een beetje in de stemming blijven.

We rijden een stukje terug op de B1 richting Marienthal. Na ongeveer twintig kilometer gaan we rechts af en verheugen ons weer op een stukje gravel-road. Het dashboard kastje dat provesorisch was dichtgemaakt klapt bij de eerste kuil weer open en gaat opnieuw niet meer dicht. We gaan op zoek naar de “Kokerbomen”, quivertrees in het Engels. We hebben veel verkeer vandaag. Op de eerste tien kilometer hebben we al twee tegenliggers gehad. Als de tweede auto voorbij is en de grote stofwolk weer verdwenen is, zien we plotseling een bord met daarop de aanduiding “Quivertree Forest”.

Kokerbomen Bos - Quivertree ForestWe rijden een groot hek voorbij en rijden het erf van een boerderij op. We zoeken naar de receptie of ontvangst voor het bewuste Forest. Vanachter een hoge muur klinkt plotseling een stem die ons vraagt wat we willen. Als we dichterbij komen staat hier een vrouwtje, half verscholen achter een pilaar. Voor haar staat een blikken koekjestrommel. We vertellen dat we graag de kokerbomen willen zien. We willen door de poort naar binnen lopen maar we worden door deze juffrouw tegen gehouden. Met een nogal, ongewend in Namibië, nors gezicht maakt ze ons duidelijk dat we bij haar kunnen betalen en dat we daar niet voor naar binnen hoeven. De entree geldt ook voor de Giants Playground die een paar kilometer verder ligt. Uit het gedeukte koekjesblik komt een gekopieerd stukje papier met enige info. Gelijk oversteken met de N$ 60,-!

Dat was het. Zoek het verder maar uit. Omdat we niet meer informatie krijgen stappen we maar in onze auto. We rijden verder het erf op en als we nogmaals een hek paseren blijkt dit de ingang van het Forest te zijn. We rijden naar binnen en parkeren onze auto in de schaduw van een grote acasia. We gaan te voet verder. Best wel indrukwekkend, deze bomen die eigenlijk geen bomen zijn  maar behoren tot de familie van de aloe. In een van de bomen ontdekken we een aantal diertjes die erg op, uit de kluiten gewassen, marmotjes lRock-Dassieijken. Later op de dag horen we dat dit “dassies” zijn. Als we dichterbij komen verdwijnen ze echter snel tussen de her en der verspreid liggende rotsblokken.

Na een rondwandeling van ongeveer een half uur lopen we weer terug naar de auto. Vlak naast de auto is een picknick plaats. Zittend op een omgevallen boomstam die dienst doet als zitbank, drinken we een flesje water en eten een appel. Als we om ons heen kijken zien we dat er een paar honderd meter verder, een tent staat. Dit park wordt dus ook gebruikt om te kamperen.

We besluiten om weer verder te rijden. Omdat de kaart van Namibie niet beschikbaar is voor enig navigatiesysteem, mogen we zelf uitzoeken welke kant we op rijden. De richting waar we naar toe willen levert nog een kleine discussie op. Over de betekenis van links en rechts hebben Veronika en ik al jarenlang een verschil van mening. Uiteindelijk vinden we toch de juiste weg. Giants Playground is een paar kilometer verder landinwaarts. De borden aan de rand van de weg zijn ook hier erg onduidelijk. We rijden langs een lange afrastering. Op een gegeven moment zien we een verroest hek zoals we er de afgelopen dagen al heel veel gezien hebben. Dit blijkt de ingang te zijn.

Giants PlaygroundMet een eenvoudige vergrendeling wordt het hek op zijn plaats gehouden. Als we naar binnen rijden zien we een klein bordje met nauwelijks leesbare letters. Vrij vertaald staat er op dit bord, dat het verboden is zonder geldig toegangsbewijs dit gebied te betreden. Er is echter niemand aanwezig om dit te controleren. Men gaat er blijkbaar van uit dat de tekst op het bord voldoende is en men appeleerd aan de eerlijkheid van de lezer. We parkeren de auto. We zien aan de linkerkant een pijl die naar een stel rotsblokken wijst. We gaan er gemakshalve vanuit dat deze pijl het begin van een route aangeeft. We volgen de pijlen. De meeste pijlen staan verdekt opgesteld, na een bocht, achter of zelfs bovenop een stapel stenen.

Giants PlaygroundHet is inderdaad, zoals de naam al zegt, een speeltuin voor reuzen. De enorme rotsblokken liggen hier willekeurig in het landschap. Het is net een grote speelkamer waar een enorme blokkendoos is leeg gemaakt. Nadat ermee gespeeld is, is men echter vergeten om de boel weer op te ruimen. De rotsformaties die je hier ziet lijken op grote stapels blokken die in de meest uiteenlopende combinaties op elkaar gestapeld zijn. Sommige stapels lijken te wachten op het moment van omvallen.

Het is erg warm. De zon brandt behoorlijk en onze voorraad water die we bij ons hebben is vlug op. Na een wandeling van meer dan een uur hebben we alle pijlen gevolgd en komen we uiteindelijk weer bij onze auto uit. Hier hebben we gelukkig nog een voorraadje water.

Nadat we allebei, met het inmiddels warme water uit de auto, onze dorst gelest hebben, rijden we terug tot aan de omheining en vervolgen de weg naar het westen. Volgens een van onze reisgidsen moet hier nog een kokerbomenbos liggen dat vele malen mooier is dan datgene wat we al gezien hebben. Ook kunnen we hier fossielen zien.

FossielenHet plakaat, of zoals je wilt bord, van de Mesosaurus Farm staat net iets te ver van de weg om op te vallen. In eerste instantie rijden we dan ook voorbij. Als we het erf oprijden worden verwelkomd door een statige man met een grijze haardos. Zijn gezicht laat de sporen zien van een flink aantal jaren hard werken onder de hete Namibische zon. Hij stelt zich voor als Giel Steenkamp. Als hij hoort dat wij uit Nederland komen, verteld hij dat hij ook Nederlandse voorouders heeft. Zijn naam deed zoiets al vermoeden. Hij vertelt dat de boerderij met het bijbehorende land al drie generaties in het bezit van de familie Steenkamp is. Giel heeft zijn hele leven hier gewoond en gewerkt. Sinds een jaar of drie probeert hij samen met zijn zoon, de Mesosaurus Farm onder de aandacht van het publiek te brengen.

Giel zal ons naar de fossielen brengen en ook het kokerbomenbos laten zien. Hij rijdt voorop en wij proberen hem te volgen over de nogal zanderige weg. Het zand wordt steeds dieper en na een paar honderd meter, in een bocht, gaat het fout. Door mijn onervarenheid rijd ik uit het spoor dat de weg aangeeft, en blijf steken. Ik kan wel nog achteruit, maar vooruit lukt niet meer. Giel neemt het stuur van me over. Wat mij niet lukt, lukt hem wel en hij rijdt onze auto door het rulle zand naar een stuk met hardere ondergrond.

Giel vertelt honderduit. Over de vondst die zijn zoon en hij een tiental jaren geleden heeft gedaan en over alle fossielen die ze sindsdien hier hebben gevonden. Hij laat ons een aantal prachtige exemplaren zien en ondanks dat we er geen verstand van hebben wordt ons wel duidelijk dat het heel bijzonder is wat hier gevonden is. Het enthousiasme waarmee Giel ons rondleidt is bijna besmettelijk. Hij vertelt ons interessante verhalen over de fossielen en over het ontstaan van doleriet.

Giel - Vader JacobBasalt en doleriet zijn harde, resistente stollingsgesteenten. Doloriet is in tegenstelling tot basalt, ondergronds gestold. Door de diverse bewegingen van de aarde komt het doleriet weer naar de oppervlakte en onder invloed van het klimaat, verweert het zachtere gesteente en blijven afgeronde blokken over. Deze blokken zijn op de meest vreemde manieren gestapeld en vormen soms metershoge torentjes. Dit verschijnsel hebben we ook vanmorgen in de reuzen speeltuin gezien.

Op een van de torentjes, die dus ook hier te vinden zijn, speelt Giel een melodie die we herkennen als “Vader Jacob”.

Ook het kokerbomen bos wordt bezichtigd. De combinatie van de kokerbomen, de rode doleriet blokken en de strak blauwe lucht is een schilderij waard. Het bezoek aan de “Mesosaurus Farm” is heeft zich geloond!

FossielenVoor degenen die misschien in de buurt komen, is het verstandig om het eerste kokerbomen bos op weg naar de “Mesosaurus Farm” over te slaan en direct door te rijden naar de farm van Giel Steenkamp en zijn zoon. Het enthousiasme en de warmte waarmee we hier onthaald worden staan in schril kontrast tot de medewerking van de juffrouw met het koekjesblik.

Na onze avonturen tussen de kokerbomen rijden we weer terug naar het hotel. We zoeken ons een plekje op het teras. In de schaduw, zon hebben we genoeg gehad voor vandaag, bestuderen we de kaart en de routebeschrijving die we van onze reisagent hebben gekregen. We komen hierbij tot de conclusie dat onze volgende bestemming in de Fish River Canyon in een nogal onherbergzaam gebied ligt en dat we van daar uit geen uitstapje kunnen maken naar de ai-ais, de heetwaterbronnen. Iets wat we wel graag zouden willen zien. We besluiten om morgen deze tocht te gaan maken. Het zijn welliswaar een kleine driehonderd kilometer, maar om de hele dag hier in het hotel te zitten is zeker geen goed alternatief.

Kokerbomen bos - Mesosaurus Farm

Omdat het avondeten met de zelfde snelheid geserveerd wordt als gisteravond zijn we vroeg klaar en gaan we op tijd naar bed.

Diner:

Voorgerecht: Seafood salade / Griekse salade

Hoofdgerecht: T-bone steak /Gevulde kipfilet (cordon bleu),

Nagerecht: --

Wijn:

Chateau Libertas.

Laatst aangepast (zaterdag, 20 juni 2009 17:49)

 

 

Foto/Reis Boeken Spirits of Africa

 

2011 / Cape Town - Kalahari - Addo
By Guus Quaedvlieg
 
2010 / Christmas in Africa
By Guus Quaedvlieg
2010 / Westcoast - Ceder Mountains - Franschhoek
By Guus Quaedvlieg
2004 / South Africa & Zimbabwe
By Guus Quaedvlieg
 
Aftellen
IMG_6351_-_Version_4
IMG_0242_-_Version_3
_MG_6934_-_Version_3
afrika10