_MG_6715
afrika08
_MG_9279_-_Version_3
Bezoekers [+/-]
Vandaag:
Gisteren:
Eergisteren:
109
552
843

-291
Deze week:
Vorige week:
Twee weken geleden:
109
2593
1924

+669
Deze maand:
Vorige maand:
Twee maanden geleden:
5438
11801
14979

-3178

All visits
Sinds start site 332 596

DAG8 - Achter ieder bocht een nieuwe indruk

 

... Zoals we gisteren hebben besloten, rijden we vanmorgen naar de Ai-Ais. We vertrekken omstreeks half negen. De temperatuur komt nog niet boven de 12 ºC uit maar dit veranderd zeer snel als we eenmaal op weg zijn ...

 

 

 

 

Achter ieder bocht een nieuwe indruk.

SneeuwschuiverWe hebben vandaag veel tijd. Voordat we op weg gaan nog even naar de supermarkt en nog even wat benzine en geld tanken. Het is zondag vandaag. De Supermarkt gaat pas om negen uur open. We zijn te vroeg en wachten in de auto tot de deuren open gaan. We kijken naar de opgeschoten jeugd, die keurig gekleed en enkelen zelfs met stropdas, wat rond slenteren over de stoffige straat. Het is rustig in Keetmanshoop. Het verschil tussen een door de weekse dag en een zondag is duidelijk merkbaar.

Het is vandaag een beetje bewolkt en de thermometer in de auto geeft aan dat het pas 12 graden is.

Keetmanshoop - Grand View LodgeOp weg naar de Grand View Lodge gaat het eerste stuk over de B4 richting Lüderitz. Na ongeveer 50 kilometer gaat het dan rechtsaf het binnenland in. Aan de kant van de weg staat een groot voertuig. Het is een grote sneeuwschuiver. Bij gebrek aan sneeuw wordt deze hier gebruikt om de wegen te egaliseren.  Met de grote schuiver onder het voertuig wordt het bovenste laagje van de weg afgeschraapt waardoor weer een enigszins vlakke oppervlakte ontstaat waarover gereden kan worden.

Vanaf hier is de weg niet meer geasfalteerd, maar dat mag geen problemen op leveren. We verlaten de B4 en rijden nu de D463 op. De letter aanduiding geeft de kwaliteit van de straat aan. Het beste in Namibië is een B en we hebben zelfs wegen met een F-nummer gezien. De laatste kilometers van vandaag rijden we over een weg die niet op de kaart staat. We laten ons verrassen!

Het verhaal wordt misschien eentonig maar voor ons is het dat beslist niet! De weg voert langs een aantal boerderijen, geheel door het binnenland. De boeren hier zijn veeboeren. Het vee bestaat hier hoofdzakelijk uit geiten en schapen. Alle boerderijen hebben hun land voorzien van een afrastering. Dunne houten paaltjes met daar tussen ijzerdraad geven de grenzen van het land aan. Zo komt het ook dat we, om de zoveel kilometer, een hek tegen komen waar we door heen moeten. Af en toe is er geen hek maar een rooster in de grond. Dit voorkomt dat de verkeerde boer de verkeerde geit gaat melken. Hek

Het is net alsof de landschapsschilder achter iedere bocht een ander kleuren palet heeft gebruikt. Prachtige kleuren, geel, rood, groen en blauw. Af en toe heeft de schilder wat accenten gezet met roze en paars. Normaal is het zo dat een plaatje of foto, meer zegt dan duizend woorden. Voor dit landschap geldt echter dat zelfs duizend plaatjes onze indrukken niet kunnen beschrijven.

Gravel-roadNa tachtig kilometer gravel-road komen we aan een hek met een bordje waarop geschreven staat dat het nog dertig kilometer zijn tot aan de lodge. Alles gaat voorspoedig. Nog een bordje. Vijf kilometer tot aan de receptie.

Zoals we ´s avonds onder het eten horen, wordt op deze laatste kilometers menig reisagent verwenst, zo ook de onze! Uitspraken zoals: “Hier is hijzelf zeker nooit geweest!” en “In het vervolg mag hij wel eens beter uitkijken waar hij ons naar toe stuurt.”, klinken uit ieder auto die hier naar boven rijdt. Hoewel rijden niet echt de juiste omschrijving is voor datgene wat hier gebeurd.

Het pad naar boven is echt bar en boos. Slecht, diepe kuilen, scherpe rotsen en zo smal dat je er amper met een auto overheen en doorheen kan. De weg hier stijgt en daalt en lijkt meer op een parcours voor mountainbikers dan op een straat naar een luxe lodge.  Uiteindelijk halen we de receptie. Als we hier stoppen, komt een vriendelijk lachende juffrouw naar buiten en wijst ons de weg hoe we verder moeten rijden. Even het terrein oversteken en achter het gebouw rechtsaf en dan nog 14 kilometer de weg volgen. “Ze wachten op jullie!”, roept ze nog als we de bocht om rijden.

Mountainbike ParcoursDe laatste vijf kilometer waren al spannend, maar nu begint het avontuur pas werkelijk.

Als we achter het gebouw rechtsaf slaan, zien we dat de zogenaamde weg uit grote kiezelstenen en  gaten bestaat. Na de eerste bocht hebben we een helling waar ik amper in de eerste versnelling naar boven kom. Als we weer naar beneden gaan is dit zo stijl dat het wel prettig is dat we de gordel om hebben. Het dashboard kastje gaat ineens vanzelf weer dicht. Wat hier onderweg nog meer gezegd wordt kan ik beter niet opschrijven, maar er zijn een paar momenten dat we eigenlijk helemaal niet meer verder willen. Uiteindelijk halen we heelhuids de top en arriveren aan de rand van de Canyon.

We zijn sprakeloos. We staan met de rug naar ons huisje dat ons net is toegewezen door Ben en kijken kilometers ver de Canyon in. Ben, is hier de man die de functie vervult van gastheer, klusjesman, kok, entertainer, en manusje van alles. Ons huisje staat ongeveer 10 meter van de rand die met touw en houten paaltjes is afgezet, zodat je, als je hier de wereld om je heen vergeet, niet per ongeluk een stapje te veel doet en naar beneden kukelt. De avontuurlijke rit is snel vergeven maar niet vergeten. Dit uitzicht en deze stilte is de moeite meer dan waard. Dit neemt echter niet weg dat we onze reisagent toch willen adviseren deze lodge ook zelf eens te bezoeken.

IjsbloemenNadat we ons opgefrist hebben en  na een gezellige conversatie met onze gastheer, gaan we erop uit voor een korte wandeling. We lopen weg van de huisjes en steken het plateau over om de Canyon vanuit een ander standpunt te bekijken. Tijdens onze wandeling zien we de wereld weer vanuit een heel ander perspectief. Afgezien van het feit dat je hier met een auto slecht kunt rijden is lopen in deze omgeving een openbaring. De roze en gele accenten die we op onze rit hier naar toe vanuit de auto gezien hebben, blijken nu in eens bloemen te zijn. Bij iedere bloem die we tegenkomen blijven we even staan om hem te bewonderen. Het zijn bloemen, planten en struiken die je bij ons niet tegenkomt. Het is zo wie zo verbazend dat hier, boven op deze rotsen en stenen, überhaupt van alles groeit.
DoucheIn een van de groene struiken zit een enorme zwarte krekel met rode ogen driftig naar ons te roepen. Zijn schrille geluid is honderden meters ver te horen.

We komen ook nog langs een campingplaats. Deze is echter verlaten. De toiletten en de douche zijn nog steeds in bruikbare staat en ook de enorme water reservoirs doen nog erg hun best en lopen over van enthousiasme.

Na een wandeling van bijna twee uur, arriveren we weer bij ons huisje. We nemen vanuit het restaurantje een flesje lekkere witte wijn mee, die we voor onze wandeling koud hadden laten zetten. Er waait een frisse wind. Voor het eerst deze vakantie worden de vesten uitgehaald.

Onze hut is voorzien van een tweede etage. Deze etage, een houten vlonder met rieten dak, is via een stenen wenteltrap die langs het huis omhoog slingert te bereiken. De voorkant is open zodat je hier maximaal van het uitzicht kunt genieten. Ook staan er twee houten stoelen die het verblijf hier boven tot een aangenaam vertoeven maken. Veronika tovert nog een blikje gerookte mosselen en een pakje crackers uit de koffer. Diep weg gedoken in de kraag van onze vesten, samen met de wijn, de mosselen en het kilometers verre uitzicht is dit weer een van onze onvergetelijke momenten in Namibië.

Grand View Lodge - appartement´s Avonds bij het eten maken we kennis met de andere gasten. We zijn nu met z´n achten. Ben en het meisje uit de keuken meegerekend. De ervaringen van de dag worden uitgewisseld en met name de tocht hier naar boven heeft toch bij de meeste mensen een stevige indruk achtergelaten. De verhalen lijken erg veel op elkaar en ook de mening over de reisagenten wordt hier gedeeld. Ben vertelt dat er afgelopen week gasten zijn geweest die op de weg vanaf de receptie tot aan het restaurant, tot drie maal toe een lekke band hebben gehad. Leuke vooruitzichten als we overmorgen weer terug naar beneden moeten!

Als we na het avondeten weer terugkeren in onze slaapkamer, zijn hier nog een aantal gasten gearriveerd, die Veronika liever niet ziet. Een grote spin zit stilletjes in een verre hoek onder het rieten dak en een grote sprinkhaan, maat XXL, zit boven het hoofdeinde van ons bed tegen de muur. Als ik er met een kussen naar sla, verdwijnt hij achter een van de balken onder het dak.

Veronika slaapt vannacht met één oog open.

Diner:

Voorgerecht: Pannenkoek gevuld met tonijn en over bakken met kaas.

Hoofdgerecht: Kudu stoofschotel, kip, aardappelsalade, bonen pastei, pompoen-, wortel- en koolsalade.

Nagerecht: koffie pudding (zeer zoet!)

Wijn: rode huiswijn.

 

Laatst aangepast (zaterdag, 20 juni 2009 17:50)

 

 

Foto/Reis Boeken Spirits of Africa

 

2011 / Cape Town - Kalahari - Addo
By Guus Quaedvlieg
 
2010 / Christmas in Africa
By Guus Quaedvlieg
2010 / Westcoast - Ceder Mountains - Franschhoek
By Guus Quaedvlieg
2004 / South Africa & Zimbabwe
By Guus Quaedvlieg
 
Aftellen
IMG_6351_-_Version_4
IMG_0242_-_Version_3
_MG_6934_-_Version_3
afrika10