DAG12 - Kamikaze vogels en ijsbloemen
... De afstand tussen Lüderitz en Sossusvlei, ons volgende doel, is bijna vijfhonderd kilometer. Tot Aus gaat de route over geasfalteerde weg, maar daarna is er alleen nog maar gravel! ...
Kamikaze vogels en ijsbloemen.
De afstand tussen Lüderitz en Sossusvlei, ons volgende doel, is bijna vijfhonderd kilometer. Tot Aus gaat de route over geasfalteerde weg, maar daarna is er alleen nog maar gravel! We hebben tijdens het organiseren van onze reis besloten om halverwege een extra overnachting in te lassen, en wel in La Vallée Tranquille.
Als we onze bagage verzameld hebben en alle rekeningen betaald zijn, gaan we op weg. Omdat de weg naar Aus een goed berijdbare straat is, en we na Aus nog een flinke afstand voor de boeg hebben, rijden we goed door. Direct na Lüderitz hebben we weer last van de wind en het zand, maar na zo´n twintig kilometer verandert het landschap en worden de duinen steeds lager en wordt het uitzicht langzaam maar zeker weer bepaald door uitgestrekte graslanden. In deze graslanden, links en rechts van de weg, leven ontzettend veel vogeltjes. Vooral de zaadeters zijn hier in ruime mate vertegenwoordigd. Het probleem tijdens onze reis, is dat ze niet alleen in het gras zitten maar ook met tientallen tegelijk midden op straat. Ze maken er zelfs een sport van, om hier zo lang mogelijk te blijven zitten. Als er een auto voorbij komt, vliegen ze op het laatste, echt op het allerlaatste moment, pas weg. Als ze weg vliegen maken ze nog een schijnbeweging naar links of naar rechts voordat ze zich uiteindelijk in het gras proberen te verstoppen.
Bij de eerste vogels die we tegenkomen, doen we nog verwoede pogingen om ze te ontwijken of om te remmen. Bij deze aantallen, is dit echter een onbegonnen zaak. Zo kan het dan ook gebeuren dat op een afstand van 150 kilometer het wel eens mis gaat. Waar ik op de heenweg naar Lüderitz maar één vogel geraakt heb, tel ik er vandaag minstens vijf. Op straat ligt dan ook al menig vogeltje dat de middag niet gehaald heeft.
Bij Aus rijden we de B4 af, het dorp in. Na een aantal bochten in de weg vinden we een stoffig tankstation waar we even stoppen. Als de tankbediende om de auto heen loopt om geld te gaan wisselen, peutert hij nog een kamikazeklant tussen onze autogril uit en laat deze triomfantelijk aan ons zien. Zes!
We rijden het dorp weer uit en gaan verder op de C13/14 naar het noorden, richting Sossusvlei. De C13 is een gravel road die op diverse plaatsen een rivierbedding oversteekt. Dit zijn meestal spannende momenten omdat, als er geen water in de rivier staat, en dat is in deze tijd van het jaar meestal het geval, hier veelal een dikke laag zand in ligt. Deze laag zand kan soms wel enkele tientallen centimeters dik zijn. Het is dan ook een kunst om met gepaste snelheid zonder te veel stuurwerk in het spoor te blijven en de rivierbedding over te steken. Na iedere rivierbedding volgt een diepe zucht en is het dashboardkastje weer open.
Het is geen land voor cabriolets. Ondanks dat je hier gemiddeld om de vijftig kilometer een andere auto tegenkomt, veroorzaakt dit toch zoveel stof, dat als alle stofwolken weer opgetrokken zijn, je auto vol met zand en stenen ligt. We houden bij het passeren van andere voertuigen dan ook angstvallig onze ramen dicht.
Na ongeveer vier en een half uur bereiken we La Vallée Tranquille. Een sober huis met een aantal sobere kamers. We krijgen een kamer toegewezen met een open haard, twee eenpersoons bedden en een, met een dikke kwast, wit en lichtblauw geschilderde kleerkast. Deze kleerkast doet me denken aan de kast die mijn vader ooit zelf maakte en waar ik vele jaren plezier aan heb gehad, totdat ik na een weekendje afwezigheid weer thuis kwam en dit exemplaar was vervangen door een Ikea model.
Ook in La Vallée Tranquille merken we dat van alle reisbeschrijvingen en full colour brochures, het papier geduldig is. Een foto van de kamer, uit de meest gunstige hoek en een mug wordt een olifant. Hier is ondanks alle lovende beschrijvingen in onze folder weinig tot niets te beleven. Iemand schrijft zelfs dat het hier een ideale plaats is voor birdwatching. De enige vogels die wij hier zien zijn de haan en de kippen die over het het erf scharrelen en de drie en een halve struisvogel in een ren.
We verbrengen de middag met wat puzzelen, schrijven en lezen. Er zijn nog wat schilderachtige tafereeltjes rondom de farm, die ik met mijn fototoestel digitaliseer. We drinken nog een kop koffie en maken kennis met de eigenaresse. Een interessante vrouw met een schat aan levenservaring. Als dochter van een diplomaat heeft ze zowat alle landen in Afrika bewoond totdat ze uiteindelijk in Zuid Frankrijk terecht kwam. Na hier een aantal jaren geleefd te hebben, had ze echter zo genoeg van de Europese en Franse mentaliteit, regeltjes, regeltjes en een heleboel bureaucratie, dat ze besloten heeft om terug te keren naar Namibië en daar een Lodge te beginnen. Een stap die we voor tweehonderd procent kunnen begrijpen en waar we af en toe zelf ook wel eens over dromen.
Voor het avondeten maken we nog een wandeling over de uitgestrekte, schijnbaar dorre, vlakte achter het huis. We worden vergezeld door Cornelius, die als ambitie heeft om ooit nog eens als gids in een wild reservaat te mogen werken. Cornelius weet ons heel veel te vertellen over de planten en struiken die we hier tegenkomen.
Een van de meest bijzondere bloemen die hij ons laat zijn, noemt hij ijsbloem. De bloem is eigenlijk een vetplantje, roze van kleur. Op de blaadjes zit een plakkerige vloeistof in de vorm van druppeltjes. Zo is het net of er dauwdruppels aan deze bloemetjes hangen. Dankzij de vele regen van het afgelopen jaar (januari), bloeit dit bloemetje hier weer voor het eerst sinds honderd jaar. Het is hetzelfde bloemetje dat de roze vlekken in het landschap tekende, op weg naar de Fish River Canyon. En ook daar op de top, vlak bij ons onderkomen boven op de heuvel, was dit plantje ruim aanwezig.
Als we weer terugkomen bij het huis is de zon inmiddels achter de horizon verdwenen.
Het diner vindt plaats onder de sterrenhemel. Een grote tafel van zo´n twee bij vijf meter is gezellig met kandelaars gedekt. Er zijn ondertussen nog twee gasten gearriveerd. Een mijnheer en mevrouw uit Hannover, die met een 4x4 onderweg zijn. De eigenaresse dineert met ons mee zodat we met zijn vijven aan tafel zitten. Omdat het hoofdgerecht vanavond Springbok is en Veronika geen wild eet, krijgt zij een kaas omelet. De Duitse mevrouw, bedenkt zich en kiest ook voor een omelet. De springbok is fantastisch mals en smaakt voortreffelijk. Ook de kaas omelet krijgt een compliment. We hoeven niet veel te vertellen vanavond. De eigenaresse vertelt haar hele levensverhaal en doet dat in geuren en kleuren. In een smeuïg Engels met af en toe een Franse uitdrukking weet zij ons te boeien.
We drinken een Chiraz 2003. Een beetje te veel tannine voor mijn smaak, maar Veronika vindt hem wel lekker.
Diner:
Voorgerecht: Soep.
Hoofdgerecht: Springbokfilet met verse groenten / Kaas omelet
Nagerecht: Gebak.
Wijn: Chiraz 2003
Laatst aangepast (zaterdag, 20 juni 2009 17:51)
Foto/Reis Boeken Spirits of Africa
|
|||||