Duinen en Flamingo´s

Aan het ontbijt worden de plannen voor de dag besproken. Allereerst wil ik mijn band laten repareren, zodat we morgen zonder zorgen weer verder kunnen rijden. Afgesproken wordt dat Maarten en ik op zoek gaan naar de plaatselijke banden specialist en dat Jolanda en Veronika het stadje in gaan om te winkelen. We treffen ons dan wel ergens  in de stad en ´s middags rijden we naar Walvisbay om nog een paar zandduinen te zien.

Als we het dorp inrijden, stoppen we bij het eerst beste tankstation. Eer dat we duidelijk gemaakt hebben dat we een band willen laten repareren en geen lucht in onze banden willen laten pompen, zijn onze ruiten gewassen en is onze auto weer volgetankt. Bij een goed tankstation in Namibië, en dat is dit waarschijnlijk, wordt je door drie mensen tegelijk bedient. Eén voor het schoonmaken van de ruiten, één om te tanken en één die het woord voert. Uiteindelijk hebben we een van de drie duidelijk kunnen maken wat de bedoeling is en wordt ons de weg gewezen naar  de plaatselijke Kwik-Fit.

We parkeren onze auto op een vrije plaats naast de ingang. We hoeven hier weinig te zeggen. Aan het aantal stapel kapotte banden dat hier ligt kun je de ervaring van de mensen wel aflezen. Het kapotte reservewiel wordt onder de auto uitgehaald en vervolgens naar binnen gerold. Repareren blijkt helaas niet meer mogelijk, het wordt dus een nieuwe. In een razend tempo wordt een nieuwe band gemonteerd, het wiel gewisseld en alle andere banden op spanning gebracht en gecontroleerd. Als we een klein half uur later wegrijden ben ik zevenhonderddertig dollar armer maar wel opgelucht dat we dit geregeld hebben.

In het stadje treffen we Jolanda en Veronika en doen wat boodschappen in de plaatselijke supermarkt. Omdat we hier erg dorstig van geworden zijn zoeken we een terrasje op. Voordat de winkels sluiten willen we nog even naar de winkel van de Karakulia Weavers. Hier hebben we een mooi vloerkleed gezien. Als we de winkel binnen stappen kijken we onze ogen uit. In de hoek van de winkel zit een vrouw achter haar weefstoel en is druk bezig aan een nieuwe creatie. Uiteindelijk hebben we een mooi exemplaar uitgezocht en ook voor Jolanda en Maarten wordt een wandkleedje gekocht dat over een aantal maanden als kerst cadeautje ingepakt zal worden. Het hele pakket wordt ingepakt en verstuurd en zal binnen zes weken in Nederland arriveren. (Uiteindelijk zijn dit nauwelijks vijf!)

We lopen terug en in het zelfde restaurantje waar we gister middag pizza´s gegeten hebben willen we vandaag lunchen. Ik bestel een Lighthouse Burger omdat ik een nogal hongerig gevoel heb.  Uiteindelijk moet Maarten er aan te pas komen om hem helemaal op te eten. Na de lunch rijden we richting Walvisbay om nogmaals de zandduinen te bewonderen. Als we na 70 minuten wakker worden en even stoppen met het vertellen van onze bevindingen van de afgelopen twee weken, realiseren we ons dat we niet naar Walvisbay maar naar Windhoek aan het rijden zijn. Vlug wordt er omgedraaid en een uur later staan we toch aan de voet van de duinen. Maarten en Jolanda doen een poging om de top te bereiken. Maarten lukt dit maar Jolanda strandt halverwege. Nadat alle zand weer uit onze schoenen verwijderd is rijden we verder Walvisbay in en zien aan de oever een kolonie van enkele honderden flamingo´s. Het waait hier erg hard en het nodigt niet echt uit om te gaan wandelen. Omdat we alweer dorst hebben gekregen drinken we nog een biertje in een café annex disco, dat op palen gebouwd, midden in de branding staat. Hier zitten we uit de wind en achter het glas is het zelfs warm. Het uitzicht is hier in ieder geval fantastisch.

Tegen zes uur zijn we terug op de kamer. Ik schrijf nog een paar regels in mijn schrift en dan maken we ons klaar voor het avondeten in het nabij gelegen Tug Restaurant. Dit is een oud schip dat half in het water en half op het land ligt. Hier hebben we gisteren al gereserveerd. Het doen van deze reservering blijkt een goede beslissing geweest te zijn. Als we om half negen aankomen is het restaurant al helemaal vol. Er hangt een gezellige sfeer in het oude schip dat helemaal is omgebouwd is tot restaurant en voorzien is van de alle nodige voorzieningen. Omdat we nog wat vroeg zijn drinken we alvast een aperitief aan de bar. Onze tafel staat in een nis.  Dit is het gedeelte boven het water en we hebben dan ook een riant uitzicht op de Atlantische Oceaan. Deze gaat vanavond hevig te keer en de hoge golven die hoog in de lucht uiteen spatten laten hun sporen na op de ruiten van het restaurant.

De gerechten die we bestellen zijn een verhaal op zich. Veronika en ik eten een visschotel die op zijn zachts gezegd, ruim bemeten is. Kwalitatief zeer goed. Mosselen, inktvis, kabeljauw, kingklip, reuzengarnalen (prawns), langoustines en een halve kreeft zijn gecomponeerd tot een kleurrijk schilderij. Vergezeld met onze favoriete Blanc de Noir, ditmaal echter een 2006, een voorgerechtje met gebakken camembert en voor Veronika een Griekse salade, afgesloten met als nagerecht een kopje koffie en een baklava, wordt het een feestmaal dat ons nog lang zal heugen.

Als we uiteindelijk naar huis gaan hebben Jolanda en Maarten, maar wij ook, weer een prachtige dag in Namibië achter de rug. Als we buiten komen staat de jongeman die we aan het begin van de avond op onze auto hebben laten passen nog steeds te wachten. We geven hem tien dollar waar hij zichtbaar blij mee is. Er staan nog twee auto´s dus hij moet nog even blijven. Als we wegrijden zie ik in mijn achteruitkijkspiegel dat hij weer een plekje onder de balustrade zoekt, beschut tegen de harde wind.

Diner:
gebakken camembert, visschotel, koffie en baklava

Wijn:
Boschendal, Blanc de Noir 2006.