DAG17 - Zeehonden en rotsblokken
... Vandaag gaat het echte avontuur voor Jolanda en Maarten beginnen. Omdat ik graag de zeehondenkolonie in Cape Cross wil zien, een omweg van bijna honderd kilometer, moeten we vandaag ongeveer vierhonderd kilometer afleggen. De laatste tweehonderdenvijftig zullen over een zeer avontuurlijke weg gaan ...
Zeehonden en rotsblokken
Vandaag gaat het echte avontuur voor Jolanda en Maarten beginnen. Omdat ik graag de zeehondenkolonie in Cape Cross wil zien, een omweg van bijna honderd kilometer, moeten we vandaag ongeveer vierhonderd kilometer afleggen. De laatste tweehonderdenvijftig zullen over een zeer avontuurlijke weg gaan.
Als we vetrekken is het, net als gisteren, tamelijk bewolkt en de temperatuur komt niet boven de veertien graden uit. De reis loopt voorspoedig. We moeten niet te snel rijden omdat het terrein waar de zeehonden kolonie zich bevindt pas vanaf tien uur open is. We rijden over de B2 naar het Noorden en als we na een uurtje rijden in Cape Cross aankomen is het nog niet echt veel warmer. We stoppen bij een klein gebouwtje en kopen een kaartje bij een vriendelijke juffrouw. Deze dame is gekleed alsof ze van de Noordpool afkomt. Voor de mensen hier is veertien graden blijkbaar een winterse temperatuur. Wij hebben hier genoeg aan een dun vest of een hemd met lange mouwen. Net zoals in Swakopmund staat hier een stevige wind en heerst er een hoge luchtvochtigheid. Niet zo verwonderlijk als je over het strand langs de Atlantische Oceaan loopt.
Als we onze kaartjes hebben gekocht en allemaal een sanitaire stop hebben gemaakt, rijden we verder het gebied in waar de zeehonden zich bevinden. De eerste dieren die we hier echter zien zijn een paar jakhalzen langs de kant van de weg. Later zal ons duidelijk worden waarom nu net deze dieren hier rondlopen. Als we de parkeerplaats oprijden komt er een grote vrachtwagen, ingericht als toeristenbus, achter ons aan. Een flinke wolk verbrande diesel en een hoop Nederlands gekakel komt ons tegemoet als we uit stappen. Een bus met Nederlandse toeristen dus!
Het is niet onze manier van reizen, maar deze mensen schijnen zich kostelijk te amuseren en dat is ze natuurlijk gegund.
We lopen naar het strand en vinden hier de zeehonden. De duizenden die hier volgens de reisgidsen zouden moeten vertoeven, zijn waarschijnlijk op vakantie maar hebben een paar honderd familieleden achtergelaten. Ook de penetrante geur die in de gidsen beschreven wordt valt uiteindelijk wel mee. Het moet natuurlijk niet te lang duren. Maar als je hier een uurtje rond loopt is het goed vol te houden. We zien hier en daar wat restanten van dode zeehonden liggen, waaronder veel jonge exemplaren. Dit verklaart ook de aanwezigheid van de jakhalzen. In de verte zien we nog een jakhals die een prooi probeert veilig te stellen.
Het uur maken we niet vol. Een grote groep, meestal slapende, zeehonden, af en toe een paar ruziënde exemplaren en enkele babys die proberen te drinken bij hun moeder, zijn de taferelen die we op film en foto vastgelegd hebben als we na dik half uur weer vertrekken. Het is ondertussen kwart voor elf en we maken ons op voor een lange trip over het wasbord. Als we de grote weg verlaten en afslaan richting Uis, wordt het per kilometer warmer. Al snel geeft de auto een buitentemperatuur van tweeëndertig graden aan. De ingeslagen koekjes en chips worden samen met de voorraad water achter in de auto, snel meester gemaakt.
We stoppen een paar keer in the middle of nowhere voor een sanitaire stop. Rustplaatsen of picknick voorzieningen bestaan hier niet. Langs de grote weg zijn er wel geasfalteerde parkeerplaatsen met in het midden een grote parasol geflankeerd met een aantal vuilnisbakken, maar hier in het binnenland vindt je deze niet. Hier kun je kilometers ver rijden zonder ook maar iets of iemand tegen te komen. Jolanda en Maarten genieten zichtbaar van het Namibische landschap. Jolanda probeert bijna iedere rots, berg of boom te fotograferen, omdat het allemaal zo mooi is!. Ook vandaag is het landschap weer zeer afwisselend.
In Uis wordt getankt, wordt een aantal bedelende straatjongens voorzien van een appel en wordt een edelsteenverkoper verblijd met een fles water. We rijden meteen weer verder. Behalve stof is hier namelijk niet veel bijzonders te zien. Onderweg stoppen we nog bij een paar zwaar zwetende Namibiërs die een wiel aan hun ezelskar aan het verwisselen zijn. We delen ook hier water uit, waardoor onze voorraad water snel minder wordt.
Om kwart over drie arriveren we in de Mowani Lodge. We worden uitgenodigd om plaats te nemen in de lounge en onder het genot van een zeer zoet drankje wordt ons uitgelegd wat hier de regeltjes zijn. Overigens zijn dit er niet zoveel als in Nederland en de regeltjes hier beperken zich voornamelijk tot wat huishoudelijke zaken. Belangrijk om te onthouden zijn de tijden van het ontbijt, de lunch en uiteraard het avondeten. We maken meteen een afspraak voor een nature-drive morgen vroeg.
Als alles uitgelegd is worden we naar onze, zeer luxe, tenten gebracht. Deze staan geheel verstopt tussen meer dan manshoge rode ronde rotsblokken. Na enig klimwerk bereiken we tent zes en zeven. Een grote tent met een prachtig bed en geheel in stijl ingericht, is voor de komende twee dagen ons domein. We voelen ons hier meteen op ons gemak. We nemen ons voor om een frisse duik te nemen in het kleine maar luxe zwembad. Omdat het water te koud is voor onze verhitte lichamen besluiten we alleen de binnenkant te koelen. We worden verwend door een kelner die ons de nodige koele drankjes brengt. We liggen met z´n allen uitgestrekt op de gietijzeren ligstoelen te genieten van het uitzicht en de sfeer die dit alles uitstraalt.
Het wordt langzaam een gewoonte, maar het diner is ook vandaag weer een feest. De selderijsoep vooraf, de struisvogelbiefstuk, de biefstuk, en de vis als hoofdgerecht, zijn zonder uitzondering van top kwaliteit. Samen met een vreselijk zoete pudding als nagerecht, wordt het geheel gepresenteerd in een geweldige ambiance door een uitermate gastvrije bediening.
Als we allemaal zitten na te genieten van onze maaltijd, nippend aan ons glaasje wijn, is er nog een verrassing. Met veel enthousiasme en passie wordt er door het voltallige personeel een medley van verschillende Namibische volksliederen ten gehore gebracht. Het optreden wordt afgesloten met een ode aan de Amarula, een drankje dat straks, als we weer naar Nederland gaan, ook in onze bagage niet zal ontbreken. Dit is de perfecte afsluiting voor alweer een schitterende dag.
Diner:
Voorgerecht: Selderijsoep
Hoofdgerecht: Struisvogelbiefstuk, biefstuk en de vis
Nagerecht: Vreselijk zoete pudding
Wijn:
witte en rode huiswijn.
Laatst aangepast (zaterdag, 20 juni 2009 17:53)
Foto/Reis Boeken Spirits of Africa
|
|||||