Kudu´s en bergen

Om negen uur, na het ontbijt vertrekken we richting Grootberg. Grootberg ligt op ongeveer honderdenvijftig kilometer van Mowani. Onderweg blijkt al vlug dat dit heel lange kilometers zijn. De weg is minstens zo slecht als van Sossusvlei naar Swakopmund. Onze snelheid komt niet hoger dan vijftig kilometer per uur, meer is echt niet haalbaar. Vandaag hebben we gelukkig alle tijd en omdat we niet zo hard kunnen rijden hebben we dus ook genoeg tijd om ons heen te kijken en te genieten van alles wat we tegen komen.

Hutten van leem en golfplaten, herders met schapen en geiten, af en toe een eenzame paardenkar en zelfs loslopende ezels vullen het landschap in. Uiteraard ontbreken ook vandaag de springbokjes niet. In grote getalen lopen ze hier over straat. Plotseling, nadat we weer een van de heuvels beklommen hebben, staat er een grote kudu midden op straat. We moeten stoppen. Heel aandachtig kijkt hij ons aan. Na enkele minuten draait hij zich om en verdwijnt in het hoge gras. Als we even later verder rijden zien we een paar honderd meter voor ons een kudde van zes a zeven kudu´s de weg over steken. Het zijn grote statige beesten. Mooi om naar te kijken.

Het landschap is inmiddels veranderd. De grote kale vlakten zijn ondertussen gevuld met hoge bergen, We slingeren tussen deze bergen door op weg naar onze bestemming. De Grootbergpas is nog al stijl. Onze auto moeten terug schakelen naar de tweede versnelling om boven te komen. Als we over de reling kijken zien we een auto liggen die de top niet gehaald heeft. De meest bruikbare onderdelen zijn inmiddels verwijderden en de rest van wrak ligt hier te wachten totdat het overwoekerd wordt met gras om zodoende uit het zicht te verdwijnen.

Van heel laag naar heel hoog. Uiteindelijk zitten we midden in de bergen en eindigen we op 1600 meter, waar onze lodge ligt. Net over de top zien we een bord met de tekst “Grootberg Lodge”.  Er gaat hier een smal weggetje naar boven dat lijkt op onze “mountainbike trail” naar de Grand View Lodge. Aan het begin staat een klein, naar het schijnt, onbewoond hutje. De weg heeft een behoorlijk stijgingspercentage en nodigt niet echt uit om naar boven te rijden. Als ik toch aanstalten maak om naar boven te rijden, klinken er achter uit de auto wat protesten en geluiden van ongeloof. We rijden een truck voorbij die onderaan de weg staat en die net van plan is om weg te rijden. De bestuurder houdt ons tegen en vertelt ons dat het niet de bedoeling is dat we hier naar boven rijden. Het is alleen maar toegestaan voor 4x4 voertuigen.

Ondertussen is er uit het hutje iemand te voorschijn gekomen. We worden verwacht. Na het ontcijferen van onze namen op een van de formulieren die hij bij zich heeft, mogen we de auto hier onder een afdak parkeren. Er wordt naar boven getelefoneerd en na ongeveer twintig minuten komt er een jeepachtig voertuig de berg afgedaald en worden we inclusief onze bagage naar boven getransporteerd. Als we de eerste bocht voorbij zijn wordt ons ook wel duidelijk dat we dit met ons Opeltje niet hadden gehaald tot boven. Waarschijnlijk waren we na 10 meter al vast komen te zitten. Iets wat we van ons dashboardkastje helaas nog steeds niet kunnen zeggen.

Boven op de top ligt de Grootberg Lodge. Het whow-gevoel dat we in de Grand View Lodge al eens hadden, hebben we nu weer. Ook hier hebben we een kamer aan de rand van de kloof met een geweldig uitzicht de diepte in.

Ondertussen is het zeven uur geworden. We rijden terug zodat we op tijd zijn voor het avondeten. Het avondeten is niet zo goed als in Mowani. We raken langzaam verwend en worden steeds kritischer wat de geserveerde gerechten betreft. Ons diner begint met een koude tomatensoep. Een gazpacho genaamd “Bloody Mary”. Als ik om me heen kijk ben ik, zo te zien, de enige die het lekker vindt. De soep is goed van smaak maar wel heel erg pittig. Ieder zijn smaak! Het hoofdgerecht bestaat uit een stuk “beef”, waarschijnlijk kudu, met veel groenten waaronder butternut (pompoen) en avocado. Dit is niet mijn smaak. Degenen die de soep hebben laten staan vinden dit nu juist wel weer lekker. De wijn die we uitgezocht hebben, een Merlot, verdient een compliment.

Voordat we terug gaan naar onze kamers wordt er nog wat gepuzzeld over de indeling en de activiteiten voor morgen. We besluiten het binnenland in te trekken en een bezoek te brengen aan de Himba´s en Herrero´s, de originele bevolking van het Damaraland. Als we terug komen op de kamer wordt alles geïnspecteerd. Als er geen spinnen en sprinkhanen ontdekt worden gaan we slapen. Het wordt een rustige nacht.