Olifanten en tuinkabouters.

Tegen zeven uur gaan we op weg naar Etosha. De morgenrit gaat door het Etosha National Park. Nadeel van deze drive is dat er ook hier niet off-road gereden mag worden. Dit betekent dat alle dieren die je ziet, dicht langs de weg staan of zich te goed doen aan het water van een water-hole. De ervaring en het genot is er echter niet minder om. Onderweg zien we het zogenaamde common-game, zoals springbok, oryx, wildebeest en natuurlijk zebra´s. Het Etosha park is volgens onze gids de thuisbasis voor ongeveer vijftig duizend zebra´s. We hebben ze bijna allemaal gezien.

We zoeken een goede plek aan de rand van een water-hole. Het is hier een komen en gaan. Kudde´s zebra´s lossen elkaar af. Springbokjes lopen af en aan. Veel vogels in alle soorten en maten lessen hier hun dorst.  Ook een kudde Oryxen, waarvan er enkelen een potje vechten, is mooi om naar te kijken. We houden het hier wel een tijdje uit.

Als we weer op weg naar huis zijn, zien we een aantal verse sporen van olifanten en ja hoor, plotseling, na een bocht, staan we midden in een file! Over de hele breedte van de straat staan kriskras een aantal auto´s geparkeerd. Tussen de auto´s door probeert een enorme kudde olifanten de andere kant van de weg te bereiken. We zoeken een plaatsje tussen de stilstaande auto´s en kunnen het schouwspel daarna goed volgen. Vanuit het struikgewas komen de olifanten in allerlei soorten en maten en steken de weg over. Een bijzonder spektakel omdat ze zo dichtbij komen maar ook omdat het er zo veel zijn. Naar olifanten kijken verveelt nooit. Hoewel we de afgelopen jaren honderden olifanten in het wild gezien hebben, blijft het ook deze keer weer boeien.

We zijn weer op tijd terug voor de lunch. We frissen ons een beetje op en lezen en puzzelen wat. Jolanda en Maarten zwemmen een uurtje in het zwembad dat pal in de zon ligt. Om vier uur, na de koffie, zijn we alweer op weg.

Als we op weg zijn betrekt het een beetje. Even later verdwijnt de zon zelfs helemaal achter de wolken. Dit tafereel hebben we de afgelopen dagen al een paar maal meegemaakt en verontrust ons dus niet. Vanmiddag ziet het er echter erg dreigend uit en het wordt zelfs benauwd. In Nederland zou den we met dit wolkenbeeld onweer verwachten, in Namibië niet.

We zijn nauwelijks een kwartier onderweg als het begint te druppelen. Er worden capes uitgedeeld. En als een aantal uit de kluiten gewassen tuinkabouters zitten we hoog in de landrover. De druppels gaan plotseling over in een heuse stortbui. We zien geen meter ver meer zo regent het! Omdat er alleen een stoffen dak boven ons hoofd zit en we van voren en opzij voorzien zijn van airconditioning, zijn we binnen enkele tellen drijfnat. Er wordt even overwogen om terug te gaan naar de lodge. Maar net zo plotseling als het begonnen is houdt het ook weer op. We vervolgen onze rit. Het wordt een vermoeiende tocht tussen bomen en struiken door zonder dat we ook nog maar een dier zien. Alle dieren zijn wijselijk gaan schuilen en zullen vandaag wel niet meer te voorschijn komen. Het is vandaag vroeger donker als anders en bij hoge uitzondering zijn we vandaag blij om weer terug te keren naar de lodge.

Net als gisteravond is het avondeten in buffetvorm. We drinken nog een goed glas wijn en genieten nog even na op het terras met zicht op het water-hole aan de voet van de berg. Weer een mooie dag.